DICK
EL DEMASIADO
Op
Zoek Naar Het Ontroerende Fake Gevoel Dat Alles Echt Maakt
Dit
verhaal gaat over de Cumbias Lunaticas, een muziekstijl die is
‘uitgevonden' door de in Argentinië opgegroeide Nederlander Dick
Verdult, in de persoon van zijn alter ego ‘Dick El Demasiado'.
Dick is momenteel cultheld in Argentinië, hij treed op voor radio
en TV (het Argentijnse ‘Studio Sport' heeft zelfs meerdere van
zijn songs voor videoclips van het programma gebruikt) en is ‘curator'
van het (bestaande!) ‘Festicumex' festival, een festival waar
bekende Argentijnse musici onder obscure namen meebouwen aan de
‘Experimentele Cumbias' geschiedenis.
Dick
: “Ik heb als Philipskind in Zuid-Amerika
gewoond, in Guatamala, en tussen m'n zesde en twaalfde in Argentinië.
In die tijd – 1960/1966-
had het huispersoneel een totaal andere
muziekvoorkeur dan de mensen waar ze voor werkten. Dat komt natuurlijk
nog steeds wel voor. Dat is net alsof je zelf bijvoorbeeld naar
klassieke muziek luistert en de werkster houdt van André Hazes.
Zoiets gebeurde er toen: je ging met kinderen om die allemaal
naar de Beatles luisterden, en de dienstmeisjes luisterden naar
cumbias , en daar werd op neergekeken...
Cumbias is ‘n volksmuziek die in principe Colombiaans is. Je kan
heel ver terug gaan en dan zal ‘t ook wel een Afrikaanse bodem
hebben, maar in principe is ‘t een bastaardvorm van Indiaans,
Spaans/Europeaans en Afrikaanse muziek. En in Colombia zitten
de meesters, maar in verpauperde versies gaat ‘t door heel Zuid-Amerika
heen. En die hebben allemaal hun eigenaardigheid, dus je hebt
in Peru een heel ander soort cumbia als in Chili of Argentinië.
Ik zie veel verwantschap tussen reggea en cumbia, ze hebben een
bepaalde manier van ‘een heel makkelijk ritme' waaroverheen je
enerzijds een tekst of melodie kan leggen zodat het een liedje
wordt, en dat je anderzijds drie uur lang door kan spelen zodat
er een soort ambient stuk ontstaat... Het is dus volksmuziek in
tegenstelling tot wat ze hier in Nederland zo geweldig vinden
als salsa en dat moet dan altijd zweterig Cubaans zijn met handen
die overal naartoe gaan; een soort totale prestatie muziek...
De cumbias zijn veel milder van aard, meer draaimolen.”
Wat
is dan het volkse eraan, is het een soort rap?
“Nee,
niet echt, het is feestmuziek waar je overal mee kunt komen...als
muzikant kan je het door heel Zuid-Amerika spelen... het is geen
macho muziek, het genereert geen knokpartijen.
Enfin,
na veel muziek die we met het IBW (1) hebben gemaakt en nadat
we ook een groeiende belangstelling kregen voor de zogenaamde
‘randverschijnselen', dat periferische, toen ben ik gaan denken,
waar kunnen we in een muzieksoort terechtkomen die ons de nodige
ruimte geeft om ermee te freaken...en toen haalde ik opeens die
cumbia van vroeger te voorschijn uit m'n kop...die zo'n sculpturaal
element heeft dat het heel makkelijk is om mee te bouwen. Als
je, ik zeg maar wat, Cubaanse songmuziek hebt, dan zijn daar zoveel
wetten, en zoveel tradities, dat is zo fijnzinnig, daar kan je
als lompo Hollander maar moeilijk overheen. Maar de cumbia heeft
nog net een mogelijkheid om dingen mee te doen, zeker als je al
helemaal geschoold bent in die reggea terminologie... Dus toen
ben ik in eerste instantie puur uit eigen belangstelling aan die
muziek begonnen...omdat het onderhand tijd werd dat ik ook weer
iets met Argentinië ging doen en 't ging bijzonder makkelijk,
die cumbiamuziek maken.”
Hoe
deed je dat dan?
“Met
een MPC sampler (2). Eerst probeerde ik eigenlijk gewoon te jatten,
maar omdat ik op een gegeven moment wel door kreeg dat die muziek
ook werkelijk ging bestaan, begreep ik dat ik niet door kon gaan
op die manier...ik moest uit die bottleneck komen...want al die
cumbia muziek is in handen van een monopolie in Colombia...waarvan
de hoofdzetel in Medellin zit. Dus je wilt geen problemen hebben
met die lui. Het was al snel duidelijk dat ik zelf een vorm moest
gaan vinden...en dat heb ik met de MPC gedaan in de tijd dat we
veel in Calanda (3) zaten, in Spanje, en toen rolden ook die Spaanse
texten vanzelf naar buiten. Omdat ik spaanstalig ben opgevoed...ik
kreeg al snel behoorlijk wat feedback. En omdat we met het IBW
veel muziek maakten en omdat muziek zo'n goede ‘drager' is, dachten
we dat we gewoon een nieuwe muziekcategorie moesten beginnen,
helden verzinnen, het genre verder uitwerken, dat soort dingen.
En zodoende zijn we die Cumbias Lunaticas gaan ontwikkelen...
We hebben er zelfs een boek over gemaakt, geschreven door een
denkbeeldige schrijver, Alias Goldsinger die de geschiedenis van
die muziekstijl heeft beschreven.
We
hebben ook al een site gemaakt van een festival dat zogenaamd
over die stijl zou gaan en dat in 1996 heeft plaatsgevonden en
vervolgens kreeg ik in Barcelona kennis met iemand die een label
had. Ik heb haar het idee uitgelegd en de hele strekking en ze
was erg onder de indruk van zowel het boek als de site, als het
muzikale idee in de vorm van de CD die ik had gemaakt in het personage
van Dick El Demasiado. Wij moesten personages creëeren en het
was evident dat het ‘t makkelijkste was om als eerste iemand te
hebben die al het materiaal zo uit z'n mouw kon schudden. We hadden
ook andere personen zoals Padre Teresa en Hygienica Gonzalez,
de onderontwikkelde van het noorden. Daar waren we ook mee bezig
maar dat kostte meer moeite dan dat ik zelf gewoon autobiografisch
bezig kon zijn...dus ik heb toen gekozen om El Demasiado als speerpunt
van al die lui te laten ontstaan, er een site over te maken en
de CD uit te brengen...”
El
Demasiado betekent?
“El
Demasiado betekent ‘teveel', Dick ‘toomuch', Dick de overbodige
misschien, of de ‘te gekke'...Gerrie Te Gek ofzo. Demasiado is
een compliment, maar het is ook letterlijk teveel. Het mooie is
ook dat als je Demasiado heet, kan je het nooit te bont maken,
al zou je stapeldronken worden en ter plekke over het contract
heen kotsen dan zouden ze zeggen ‘da's nou typisch Demasiado'.
Je kunt gewoon nooit uit de toon raken. Dus het is een vrijbrief
om volkomen los te gaan... Toen bleek die Argentijnse de CD uit
te willen brengen, terwijl wij eigenlijk nog bezig waren de hele
‘Cumbias Lunaticas' op te zetten.
Ik
ben vorig jaar maart naar Argentinië gegaan om de CD te promoten
en te kijken wat er voor ons te doen viel. Er zou pers zijn en
voor mij was het 36 jaar geleden dat ik daar geweest was en voor
het IBW zou het dus een hele goede opstap zijn. Wat wij wilden
was een schokkende CD uitbrengen die door Nederlanders was gemaakt,
maar vanuit Argentinië omhoog naar Los Angeles zou kruipen en
daarom zou ie heten ‘We Laten Ons Niet Scheren' (zie hoes waarbij
Dick Zuid-Amerika als baard heeft opgeplakt). Het is een volkomen
populistische kreet, zo van ‘blijf met je fikken van ons af' en
dan zijn het fukking buitenlanders die dat zeggen! Dat is natuurlijk
over the top.
Ik
ben eerst in m'n eentje gegaan om te kijken of we het niet-bestaande
festival ‘Festicumex', het festival van experimentele cumbias,
dat we in ‘96 lieten plaatsvinden, in het echt konden doen
in Argentinië.
Ik
heb contact opgenomen met Argentijnse muzikanten en die waren
allemaal erg enthousiast over het idee, en ook over mijn CD. Tegen
de verwachtingen in werd ik daar ontvangen als een volwaardige
muzikant en ze dachten dat ik vast wel een band ergens had en
regelmatig optrad... Er bleek een vruchtbare voedingsbodem te
zijn om zo'n festival te doen. Vervolgens hebben we het personage
van Padre Teresa wat aangedikt en vastgesteld dat Padre Teresa
iemand was die zich zo stoorde aan het feit dat de Oostenrijkers
de vederkroon van Montezuma hebben meegenomen naar Oostenrijk
(een museum daar heeft die kroon; dat is net zoiets als de Egyptische
mummies in Engeland), dat hij besloot cumbias te schrijven op
muziek van Strauss. We hebben dat gekoppeld aan de dag dat Madre
Teresa zalig verklaard zou worden...dat was 19 oktober. Dus toen
zouden wij op die dag het festival ter ere van Padre Teresa houden
en om het geheel nog meer body te geven hebben wij de Oostenrijkse
radio zo ver gekregen –hun adres is trouwens Argentinienstrasse-
om ons er een programma over te laten maken (4), een reportage
over het festival.
Ik
ben er tussendoor nog een keer geweest, om er op te treden als
Dick El Demasiado en om er dingen te filmen... De derde keer zijn
we met een stel IBW-ers gegaan om er in anderhalve week het festival
in elkaar te zetten waar 60 muzikanten aan mee hebben gedaan en
waar we twee keer acht uur geprogrammeerd hebben...met bands die
overwegend niet bestonden, dus echt voor de gelegenheid opgericht
werden om ‘experimentele cumbias' te maken; een genre dat voorheen
niet bestond...en dat was VOLKOMEN geslaagd...als je als buitenstaander
ergens komt dan heb je dat hele voorzichtige niet, je vraagt gewoon
iedereen en ze deden nog allemaal mee ook.”
Hoe
ging dat dan?
“Ik
gaf ze een indicatie van wat het was, die cumbias, en zij van
‘oja, daar zal ik eens over nadenken'...en dan kwamen er allerlei
varianten van, die zij dan gingen doen...”
Dus
jij hebt een nieuw muziekgenre uitgevonden voor Argentinië?
“Ja.
Het heet ‘Experimentele Cumbia' en er zijn zelfs van die traditionele
Argentijnse rockers die zich er over verbaasden, zo van ‘krijg
nou wah, ik hoor dat er ook al experimentele cumbias zijn'...”
Want
cumbia is iets wat zo lullig is?
“Je
kan het vergelijken met het levenslied...daar kijk je op neer...en
dat trauma heeft de cumbia ook. Maar die muziek heeft een enorm
potentieel. De laatste vier vijf jaar is er vanuit de ghetto's
van Argentinië een variant van de cumbia gekomen, de ‘ Cumbias
Villeras ', die te dol is om los te lopen
terwijl ie klinkt alsof ze er in de kindercrčches op dansen...
Dus als je niet hoort wat ze zingen...dan is het net cowboymuziek,
maar als je het verstaat dan is het echt radicaal. Men
ontdekt al dat er in de cumbias een beslissend potentieel
schuilt , maar de intelligentsia, de rijken
en de serieuze muzikanten, die willen d'r niks van weten...”
Maar
door dat festival minder?
“Inderdaad,
we konden op allerlei hippe plekken terecht, maar dat wilden we
niet, we zochten een plek die zelfs de taxichauffeurs niet altijd
kenden... Dat vonden we ook, ingesloten door een kerkhof en twee
spoorrailsen, een Peronistisch opvoedhonk, echt zo'n Fassbinder-plek
met van die geschilderde watervallen tegen de muur en van die
lambrizering en alles.... Daar hebben we het Festicumex georganiseerd....
en het uiteraard ‘Festicumex2' genoemd omdat de vorige editie
(zogenaamd) al in 1996 had plaatsgevonden...en dat is nationaal
nieuws geworden...dat heeft in alle nationale kranten gestaan....op
de radio... Zowel mijn CD als het festival zijn door de
meest coffeetable achtige glossies besproken tot de meest proleterige
tijdschriften aan toe...
We
hadden een huis gehuurd waar we zelf logeerden en repeteerden
en elke dag kwamen er andere muzikanten bij en dan moesten we
de samenstelling organiseren en dan oefenden ze wat en intussen
zat ik als een gek met een mobiele telefoon alles aan elkaar te
plakken enzo, iedereen te regelen en weet ik 't. Dus het
waren allemaal halfafgesproken situaties. Mijn opzet was om iedereen
als individu mee te laten doen, niet als band, zodat het niet
de constructie werd dat iemand met z'n eigen kamp kwam ...er is
zo helemaal geen staatsgreep geweest op het idee...iedereen was
volkomen vrij en kon zich geen bult vallen want de naam waaronder
ze optraden, werd speciaal voor de gelegenheid gecreëerd, bestond
dus voorheen niet. We hadden ook flink wat besteed aan het maken
van een poster, precies in de stijl van de ‘normale' cumbias,
van de ‘baylantes'. Dat zijn de danszalen waar de cumbias worden
gespeeld en we hebben toen een beroepsplakker heel Buenos Aires
laten volplakken. Dus 1000 exemplaren van posters zo groot als
een eetkamertafel, maar met de krankzinnigste namen zoals Hygienica
Gonzales, Mono Tenedor
(aapvork), Virgen Vapor (Dampmaagd) ,
allemaal van dat soort namen....daar is iedereen volkomen amok
op gegaan, volkomen....niet eens grappig....het is echt mooier.
Nederland heeft bijvoorbeeld een manier om excessen te waarderen
mits ze een zekere humorwaarde hebben, Wim Schippers-stijl. In
Argentinië waarderen ze het niet alleen als een soort hippe humor,
maar als een verfrissing op het aanbod. Mensen hebben dat gelach
niet nodig…het was meer van ‘watdefuk kan het ook zo?' En
die hebben dat met twee handen gepakt, die hebben niet gelachen,
zo van ‘lekker lullig', maar ze hebben gewoon het idee omarmt....
Er
hebben acteurs meegedaan; we hebben een processie gehouden ter
ere van Vader Teresa en er zijn legendarische managers gekomen.
Bijvoorbeeld de manager van Rodrigo, dat was de James Dean van
de cumbias. Die man komt naar me toe en zegt: ‘Ola Dick, ik ben
de Zwarte Neger, ik ben de manager geweest van Rodrigo, ik ben
ontroerd door wat jullie hebben gedaan...en die kruisgang van
jullie, die doet me heel erg denken aan de dood van Rodrigo...ben
je daardoor geďnspireerd?'
Het
festival duurde twee dagen. We hebben twee dagen achter elkaar
hetzelfde programma gedaan, maar dezelfde mensen kwamen de tweede
dag weer, terwijl ze wisten dat ‘t hetzelfde zou zijn...”
Dus
jullie festival werd goed bezocht?
“Begrijp
goed, het was een volkomen marginale gebeurtenis, het was net
een midgetgolfobstakel om er te komen...en het waren natuurlijk
wel krankzinnige namen, maar niemand kende die natuurlijk. Ding
was dat iedereen het naar de zin zou hebben op het festival en
dat het kiet zou draaien...op bier en op worst...en da's gebeurd...maar
de impakt die het gehad heeft...er waren zowel lui uit de volkswijken
alswel de snelle reclamejonges en de hippe incrowd...en dat was
echt bijzonder verfrissend. Er is bijvoorbeeld een band die heet
de Dead Menems die willen
ook gewoon verder met ons gaan...”
Jullie
willen gewoon verder gaan met het festival?
“Jawel,
maar wel in een andere context, ik zat te denken aan een dierentuin,
maar dat zal wel erg zielig zijn voor de dieren... Die industrie
van popmuziek die is daar wel zoals overal... Maar volkomen vanuit
een andere hoek binnenkomen da's hardstikke mooi en het levert
een hoop materiaal op, een hoop, we hebben nu een Wandelende Tak
(5) programma gedaan. Lui van het museum, maar ook iemand van
een grote Argentijnse studio, waren geďnteresseerd om een DVD
van het festival te maken....en dat gaat ook gebeuren...EN, dat
is best extreem, een van de beste violisten had ons al eens toegeschreeuwd
dat ie met ons mee wilde doen... ‘Dat mag,' zei ik, ‘maar dan
ben jij AAPVORK.' ‘Prima', zei hij, ‘alles om een revolutie mogelijk
te maken'...toen hebben we em laten optreden met een pruik op
z'n gezicht, zodat ie helemaal behaard was en een vork in z'n
voorhoofd...en dat is gewoon een van de beste Argentijnse violisten.
De volgende dag vertrok hij naar Korea om daar concerten te geven...en
die gast wordt regelmatig ingehuurd door een bigshot producer
uit LA, USA, van latino muziek. En toen had hij de CD van Dick
el Demasiado voor em meegenomen en de producer had gezegd, ‘ja
ik ken ‘t, ik word er gewoon bang van'...iets wat eigenlijk het
idee was...”
En
waarom werd ie er bang van?
“Omdat
het niet gepolijst is. Het beantwoordt niet aan de wetten waarvan
zij geloven dat je die moet hanteren om tot een succesvolle worst
te komen. Heel latijns Amerika zit met het probleem; we verkopen
misschien wel behoorlijk wat in ons land, maar we willen buitenlands
geld binnenhalen...dus ze willen allemaal zoveel mogelijk de muziek
maken die in Frankrijk of de USA aanslaat....en wat is dat dan?
Wat moeten we doen om onze latino muziek voor een internationaal
publiek aantrekkelijk te maken?... En dan komt er een goser die
ook nog zegt: ‘we laten ons niet scheren' en die het op een volkomen
tegenovergestelde manier doet, en ook nog eens een buitenlander
is... Dat was eigenlijk m'n doel...dat het in LA terecht zou komen
bij letterlijk dat soort gasten.
We
hadden ook een eigen taal ontwikkeld zoals bijvoorbeeld de term
‘microfoonlollie'. Dat is iemand die aan z'n positie als zanger
van de band is gekomen met behulp van de autoriteiten en ‘wat
zie je er coca cola' uit -dan zie je er bijvoorbeeld jong en mooi
uit. Het moet natuurlijk heel geloofwaardig zijn en het suggereert
ook dat die terminologie steeds weer in die songs terecht komt.
We hebben er een stuk of twintig van en die hebben we in een video
op z'n Teleacs helemaal uitgelegd...en die heeft daar gedraaid
in het Spaans, hij staat ook op het net...” (6)
Wat
was nu precies de invloed van de cumbias op de CD die jij gemaakt
hebt?
“Die
CD sticht natuurlijk verwarring want hij is voor een deel autobiografisch
en deels is het een gefabriceerd personage dat we nodig hadden
om een platform te creëeren voor de muziekstijl. Dus het is eigenlijk
een beetje alsof je op twee ijsschotten staat...
Het
eerste nummer op de CD begint met ‘om met de bom te dansen heb
je dynamiet nodig'... Om de twee jaar verschijnt er wel een zomerhit
met het woord ‘bom' erin, maar hij was nog nooit zo sterk afgemaakt
door te zeggen dat je er dynamiet bij nodig had...zoiets als ‘wie
a zegt moet b zeggen'. In december heeft een of ander megahip
programma dat tot de zin van de Argentijnse rock gebombardeerd...die
muziek wordt zeer volwaardig en niet als een gimmick ervaren...geluk
daarbij is, dat als je hier in Nederland iets verzint…zoek er
dan nog eens de muzikanten bij die dat body geven; dat vraagt
een hoop assertieve dialogen!!!…maar daaaaaar, ze bieden zich
aan en ze hebben geen enkel probleem met wat jij eigenlijk beslist...dus
je krijgt precies dat formaat voor elkaar wat jij voor ogen hebt...je
hoeft niet heen en weer te praten met iemand die het net iets
meer funky wil...maar daarbij zijn het dus ook doorgewinterde
muzikanten...binnen de kortste keren is het een goede band.
Op
de valreep toen Festicumex achter de rug was, moest ik nog een
keer optreden om die CD officieel te presenteren...en dat was
in een tent, die er uitzag als een cruiseschip voor rijke bejaarden...en
ik was al helemaal over de rooje want ik dacht fuck wat een manier
om mij zelfmoord te laten plegen....om mijn zooi daar als rare
vogel te spelen voor rijke lui die allemaal aan de witte wijn
zitten te lurken... Maar die Festicumex had zoveel krediet opgeleverd
dat er een volkomen ontypisch publiek op afkwam; lui in onderhemden
en slippers...een soort bizar gevogelte...het was helemaal vol.
Mensen zaten op de vloer en op trappen enzo...en de mensen die
tafels hadden gereserveerd om met hun girl te winen & dinen
waren volkomen verloren in die sfeer...
Er
bleek ook veel media aanwezig te zijn, onder andere een ploeg
van het belangrijkste Argentijnse voetbalprogramma die waren getipt.
Na het concert was ik echt ontroerd...je moet begrijpen dat ik
niet gewend ben om op te treden als ‘rocker'. Soundchecken, de
teksten uit je kop leren en dan in zo'n ambiance optreden, het
was allemaal nieuw voor me... Ik heb nog twee nummers gedaan met
een danseres die voor me danste terwijl de texten van die nummers
op haar rug geschreven waren...en zij zo met d'r heupen tegen
me aanknallen terwijl ik haar rug stond te lezen...
Nou
ja, die tv-lui kwamen naar de kleedkamer en eisten zo'n beetje
dat ik m'n terugvlucht zou uitstellen...en twee dagen later stonden
we daar in die tv studio, met band. Ze hebben vier dagen uitgetrokken
om artiesten naar keuze van de regisseur op te nemen, en een van
die keuzes was Dick El Demasiado... Dus daar stonden we op een
namaakgrasveld...onze nummers te spelen terwijl we gefilmd werden
& opgenomen. Stukjes voor tussendoor, de intermezzi, en langere
stukken muziek met niet te veel text zodat ze dat onder sportbeelden
konden monteren...”
Hoe
kwam je eigenlijk aan je band?
“Eigenlijk
via het label. Als je één goede muzikant kent, ken je ze allemaal...want
die CD van mij bestond al voordat ik daar aankwam...die hadden
ze in Barcelona, waar veel Argentijnen zitten, van elkaar gecopiëerd...”
Hoe
is het verder met het label gelopen?
“Ze
hadden goed door dat het uniek materiaal was...maar ze zaten net
in een overgangsfase. Ze brachten voornamelijk tango & goede
smaak muziek uit en ik ben zelf niet zo goede smaak muziek, laat
staan tango...maar goed. De tweede keer dat ik er heen ging, merkte
ik dat een van die gasten, die een soort mellow muziek maakt,
een klapper had gemaakt. En het leek erop dat zijn zekeringen
waren gesprongen…het label deed opeens weinig meer... Toen ik
zag dat het ging dichtslibben na een conflict, heb ik een ander
label gezocht. Maar ik wist dat die tv-gig eraan ging komen, en
zij niet. Ze deden heel slordig tegen mij, ze hadden zoiets van
‘wat denk je wel man, we hebben het hier allemaal moeilijk enzo,
je mag blij zijn met wat er is gebeurd.' Ze waren niet bereid
om verder te gaan. En ik had het gevoel dat me weinig meer kon
gebeuren op het moment dat ik daar weg ging. Ik wist dat dat sportprogramma
in heel Zuid-Amerika te zien is en dan heb je het over miljoenen
mensen...vanaf eind februari (2004) wordt het het hele voetbalseizoen
uitgezonden.”
En
nu heb je een ander label?
“Op
de dag van de tv dingen kwam er een gast van het label ‘Ultra
Deforme' naar me toe die me aanbood om het volgende product bij
hem uit te brengen...”
Dus
de komende jaren heen en weer naar Argentinië?
“Bijvoorbeeld
zoals Nashville in de US de countryhoofdstad is, zo is Cordoba
de cumbiahoofdstad... Casa Babylon draait m'n muziek de hele tijd
en ze willen me daar hebben....we hebben daar vertegenwoordigers
van het IBW en die zijn keigoed...en met z'n drieën organiseren
ze van alles voor het IBW.
Het
heeft veel ontroerende aspecten voor mij. Eén ding is, dat het
een terugkoppeling is met dat ik er ook vandaan kom...dat ik in
principe eerder Spaanstalig ben dan Nederlandstalig...en het andere
ding is... het is een mediale provocatie die ook nog eens wordt
omarmd... En ten derde wordt het ons mogelijk gemaakt om een platform
te creëeren van die denkbeeldige muziekstijl en we nu ook nog
eens uren materiaal hebben om dat allemaal geloofwaardig te maken...”
Maar
eigenlijk is het allemaal een media project?
“Zo
kan je 't opvatten, als een soort contemporaine installatie met
meer dan tweehonderd figuranten... Maar het is zo geloofwaardig
en met zoveel liefde gedaan dat iedereen er in is gaan geloven,
ook wij...das ‘t mooie...in principe was het FAKE, maar als je
in de omstandigheid komt dat het je ontroert, dan verlaat het
FAKE gevoel je...”
Noten
1.
IBW; Instituut voor Betaalbare Waanzin, zie ook ; http://www.periferico.org/dickeldemasiado/
en http://www.periferico.org/
2.
MPC Sampler; Akai model sampler/sequencer, workstation, oorspronkelijk
uit 1997. Kijk maar even; http://www.vintagesynth.org/akai/mpc2000.shtml
3.
Calanda; geboortedorp van Luis Bunuel.
4.
Dit zegt ORF er zelf van; Padre
Teresa was born in Via Diamante, Venezuela in 1951 and died, after
an unsolved mysterious carcrash in La Paz, Bolivia in 1997. He
was one of the most explicit composers of cumbias lunaticas, a
genre within latin american underground folk music. This category
of most unpredictable dancesongs is starting to come up in all
the different peripheries of South America. Padre Teresa's ideological
position as an arranger-composer of cumbias was: The Austrians
took the feathered crown of Moctezuma to their country, so now
we, the involved cumbia composers, will take Strauss's Musical
Legacy to turn them into cumbias. Since the first Strauss Manifesto,
Padre Teresa's versions of Blue Donau and Wiener Blut are known
and have been copied by other cumbias musicians all over the world.
The
phenomenon of the cumbias lunaticas rose from the first Festicumex
(Festival de Cumbias Experimentales), a gathering of unknown eccentric
musicians that took place in La Ceiba, Honduras in 1996. Festicumex
2 will take place this year in Buenos Aires, on the occasion of
the beatification of Madre Teresa. This event will be a hommage
to Padre Teresa.
Festicumex
2 is organised with the participation of "Hecho en Buenos
Aires", the well-reputed homeless paper. IBW will be responsable
for the selection of unstable artists, a list that will include:
Dick El Demasiado, Hygienica Gonzalez, and Vibracion Mussurana.
The Dutch Mondriaan Foundation subsidizes the IBW and is supporter
of the Cumbia Lunaticas Movement.
5.
Wandelende Tak; radioprogramma van de VPRO waar het IBW zo nu
en dan aan meewerkt.
6.
Zie IBW's uitvoerige experimentele cumbia site : www.canalcumex.com
|
