 |
||||||||||||||||
 |
|
|||||||||||||||
|
Over de voorstelling TIJDLUST door FACES
TIJDLUST wordt een uur durende Live-Cinema voorstelling. De nieuwe composities en bewerkingen van historisch materiaal voor deze voorstelling worden geschreven door Lukas Simonis en Huib Emmer. Ruisen, stuitergolven en melodie bepalen het geluid van Tijdlust.
Behalve genoemde componisten die ook uitvoerders zijn spelen verder de muzikanten Nina Hitz, cello en Kaoru Iwamura, piano forte en keyboards, mee
In Tijdlust triggereren de musici en filmer op het podium geluids en beeldloops. Tijdens de performance worden deze loops bewerkt, verstoort, gekoppeld, uitgewisseld, gemoduleerd. Regelmatig wordt de electronische context opengebroken en ondersteund door vreemde akoestische melodieën van gitaar, clavichord en cello. Dit soort bewerkingen zorgt voor de juiste dynamiek, onvoorspelbaarheid en gekte van Faces.
Joost van Veen zal het visuele aspect van de voorstelling voor zijn rekening nemen. De deels gevonden en gesampelde beelden van van Veen onderscheiden zich door de manier waarop ze bewerkt worden: de chemische processen die hij gebruikt tasten het super8 en 16mm celluloid letterlijk aan en de beelden worden hierdoor totaal vervormd en opnieuw uniek. Het visuele krijgt hierdoor de voor de voorstelling gewenste lading en poëzie. Binnen het visuele wordt er verder onder meer gewerkt met gevonden filmfragmenten uit het begin van de cinema uit een tijd toen goochelaars hun beroep inruilde voor de magie van het celluloid. Een vergane periode waarin de acteurs op het witte doek grijze fantomen leken rechtstreeks overgekomen uit een droomrealiteit.
Compositorisch beweegt dit programma zich op twee snijvlakken; enerzijds de vaststaande structuren en noten zoals in de composities van Huib Emmer, anderzijds de meer ‘flexibele’ aanpak van Lukas Simonis wiens stukken een toevals-factor hebben die gebaseerd is op improvisatie en dynamiek met globale ‘routebeschrijvingen’ als onderliggende structuur.
Hoe klinkt dat en hoe ziet het eruit?
Instrumenten (gitaar, pedalen, cello, clavichord) en electronika (laptop) en beeld (laptop, 16mm film) werken samen naar een totaalklank die bepaald wordt door: ruisen, trage beats, melodie, vreemde orgels en stuitergolven. De beelden van Joost, hoewel tijdens de performance door de laptop getriggered, hebben een duidelijke analoge component, niets komt onbewerkt op het doek, overal is de chemie zichtbaar; door chemische processen meerdere malen toe te passen, ook een loopvorm, ontstaat een fraaie, duistere beeldtaal die in het verlengde ligt van wat je hoort: hier ook nergens een letterlijke sample, maar alles extreem bewerkt en vervormd.
Bij Faces is er geen hierarchie waar het beeld of geluid betreft, beiden zijn gelijkwaardig en onderhevig aan elkaars invloed.
|